Doliche Yayınları

Bu karara daha başından beri biz inanmadık. Yani idam kararına biz inanmadık. Biz inanmadıktan başka, yetkili mahkemenin 5 üyesi, 5 yüksek hâkimde inanmadılar.

Bozdular. Gerekçeler son derece hukuki. Genel kurulda bir takım yüksek yargıçlar da inanmadı. Muhalefet şerhi koydular. İkinci kez daireye gittiğinde yine 5 yüksek hâkim karara inanamadı.

Biraz sonra asılacak, mektup yazıyor. Görevliler telaşlı. Biraz acele et işimiz var diyorlar. Ne işleri varsa. Biraz sonra bir insan, hayatına son verilecek bir insana acele mektup, çabuk yaz işimiz var bizim.. Dimdik bir şekilde ve düzene karşı haykırarak, bunların hepsinin ömür boyu altından kalkamayacakları sözler söyleyerek onuruyla çıktı kürsüye, kendisi tekmeledi...

Uzun yıllar cezaevinde yatmış, itirafçıların gadrine uğramış, Metris Cezaevi'nin en karanlık, zulmü günlerine yaşayarak tanıklık etmiş; itirafçıların tiksindirici davranış ve çabalarını yakından izlemiş bir yazar için, böyle bir konuyu yazmak basit gibi algılanabilinir. Eğer kurgusal bir roman olsaydı, yazar için sorun olmazdı. Duyulan, bilinen, tanık olunandan yola çıkılarak çok rahat kurgulanabilirdi. Ancak yazar, bu basit yolu seçmediği gibi, belgelerden yola çıkarak, belgesel temayı esas alarak, duygularını (ve hatta tepkilerini) en geriye çekerek objektif bir anlatım çabasına girmiş; öyle ki objektif olma çabasıyla kurgusal anlatımlarında bile bir devrimcinin itirafçılığa dönüş sürecindeki dönüşüm duygularını tarafsız haliyle anlatmıştır.

-Muzaffer Öztürk